Νανοΐνες απορροφούν ουράνιο από το θαλασσινό νερό

Πλαστικό από νανοίνες

Κρυμμένο μέσα στους ωκεανούς για καιρό, οι επιστήμονες έχουν βρει τρόπο για να τροφοδοτήσουν τους πυρηνικούς αντιδραστήρες, όταν τα κοιτάσματα ουρανίου θα έχουν πλέον "στεγνώσει".

Σε παγκόσμιο επίπεδο, γνωρίζουμε σήμερα για τη ύπαρξη αρκετού ουρανίου για την τροφοδοσία των πυρηνικών αντιδραστήρων για τα επόμενα 100 χρόνια, σύμφωνα με τον Οργανισμό για την Πυρηνική Ενέργεια. Αλλά οι επιστήμονες λένε ότι μπορεί να υπάρχει χίλιες φορές περισσότερα κοιτάσματα ουρανίου, που κρύβονται στους ωκεανούς, διαλυμένα στο θαλασσινό νερό. Το πρόβλημα είναι, πώς να το συλλέξουμε. Μερικές προσπάθειες έχουν γίνει με πλαστικά σπειρώματα που προσελκύουν το ορυκτό.

Ένας όμως καλύτερος τρόπος θα μπορούσε να είναι, να ψαρέψουμε με νανοΐνες χιτίνης (χιτίνη = οργανική ουσία, γραμμικός πολυσακχαρίτης, που βρίσκεται στο κέλυφος οστρακοιδών, η γαρίδα και  ο αστακός, σχηματίζονται από αυτό). Αντί να ξεκινήσουν από το μηδέν, οι ερευνητές στράφηκαν στο να δημιουργήσουν χιτίνη από υγροποιημένο κέλυφος γαρίδας. Κατασκεύασαν χημικώς τροποποιημένες νανοΐνες ώστε να κολλάει το ουράνιο, και τις έριξαν στον ωκεανό σε νερά πλούσια σε ουράνιο. Μετά από τρεις ημέρες, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι  ίνες από κέλυφος γαρίδας  είχαν συγκεντρώσει πράγματι ουράνιο. Η έρευνα παρουσιάστηκε σε  συνέδριο της American Chemical Society. Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να γνωρίζουμε πόσο αποτελεσματική είναι η διαδικασία. Αλλά οι ερευνητές λένε ότι μία τεράστια επιφάνεια των νανοΐνες θα πρέπει να επιτρέψει συλλογή ουρανίου από την τρέχουσα μέθοδο με πλαστικό νήμα. Η χιτίνη δε, είναι βιοδιασπώμενη και έτσι πιο φιλική προς το περιβάλλον, όπου μετά απ' όλα, η πυρηνική ενέργεια είναι λύση για έναν κόσμο που συνεχώς "θερμαίνεται".

Πηγή, ScientificAmerican

Απόδοση στα ελληνικά, Δημήτρης Γιάκας