Ανοιχτή επιστολή στη Μ. Δαμανάκη για τη καταστροφή των αλιευτικών σκαφών

Το τέλος μιας εποχής που διήρκησε πάνω από 5.000 χρόνια

του Νίκου Κορμπά

Είπα πως δεν θα οργιστώ, όχι, η οργή είναι θανάσιμο αμάρτημα κατά Δάντη.

Με το ζόρι, όμως, τέλειωσα το διάβασμα άρθρου της κας Πουρναρα  σε κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας «καθημερινή" για την καταστροφή των αλιευτικών σκαφών στο όνομα της διάσωσης του θαλασσίου πλούτου αλλά και στον βωμό της χρηματικής αποζημιωσης [με όχι ευκαταφρόνητα ποσά] προς τους ιδιοκτήτες τους και προκειμένου να δοθούν κίνητρα στους τελευταίους να εγκαταλείψουν το επάγγελμα του ψαρά !

και αρχίζω να θυμάμαι και να σκέπτομαι :

• μήπως έτσι δεν δελεάστηκαν οι απανταχού της επικρατείας οικοπεδούχοι – κατά τα αλλά φτωχοί βιοπαλαιστές – και κατάληξαν στον γρήγορο πλουτισμό της αντιπαροχής [συστήματος ανταλλαγής ακίνητων που μόνο οι έλληνες σκαρφίστηκαν και εφάρμοσαν] ;
• μήπως έτσι δεν δελεάζονται χρόνια τώρα οι αγρότες και παίρνουν αποζημιώσεις αφήνοντας τη γη στην τύχη της ;
•  μήπως έτσι δεν δελεάζονται και πάλι τώρα οι αγρότες και προσφέρουν τα χωράφια τους για εγκατάσταση φωτοβολταϊκων μοναδων;
• μήπως έτσι δεν λειτούργησε η «φούσκα του χρηματιστήριου» που οδήγησε στην καταστροφή χιλιάδες δήθεν «επενδυτές» ;
• μήπως έτσι δεν πλούτισαν οι εργολάβοι κατοικιών πουλώντας τα σπίτια με μισή αξία νόμιμη [ως ανταποκρινόμενη στην αντικειμενική] και μισή παράνομη - μαύρη - [ως ανταποκρινόμενη στην εμπορική] ;     μήπως.. μήπως… μήπως…

Θα σταθώ μόνο στο πρώτο, αφού, αυτή η είδηση ήταν και η αίτια για να θυμηθώ όλα τα υπόλοιπα.

Καλά, λοιπόν, η ευρωπαϊκή ένωση αποζημιώνει την ακινησία και τον παροπλισμό των σκαφών.

• ποιος ο λογος να καταστρεφονται ;
• ποιος ο λόγος να σβήνουν την ιστορία τους;
• ποιος ο λόγος να μην αξιοποιούνται ως γνησία δημιουργήματα της αξεπέραστης ναυπηγικής από αρχαιότατων χρονών ;

Τι θα κόστιζε, λοιπόν, μικρά λιμανάκια αρχάριων να αναβαθμιστούν ως Εκθεσιακοί Χώροι μικρών αλιευτικών σκαφών  γεγονός που όχι μόνο θα ανέβαζε την τουριστική κίνηση και το μείζον ενδιαφέρον πολλών επισκεπτών, αλλά συγχρόνως θα διαφύλαγε και την ιστορία μας στον τομέα αυτόν.

Φωνάζει το ελληνικό κέντρο θαλασσίων ερευνών – φωνάζει ο όμιλος φίλων παραδοσιακών σκαφών, δεν ακούει η ελληνική πολιτεία

ποτέ άκουγε ;

Όταν η Αθήνα των 180 ρυθμιστικών σχεδίων – που κανένα δεν εφαρμόστηκε- κατέληξε σε πόλη – τέρας ;

Όταν αλλοιώθηκε ολόκληρο το αττικό τοπίο και περιβάλλον και φτάνει σήμερα ο οργανισμός Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας να ψάχνει για «γεωργική γη» στην Αττική και οι αντίστοιχοι ευρωπαϊκοί οργανισμοί να γελάνε ;

Και η κα Δαμανάκη -υπεύθυνη αλιείας στην ΕΕ.- τι κάνει; βγάζει ωραίους λογούς για την προστασία του θαλασσίου πλούτου και περιβάλλοντος.

Μα, κυρία επίτροπε θαλασσίων υποθέσεων και αλιείας, χωρίς γνώση της ιστορίας του ένας λαός δεν μπορεί να σώσει τίποτα. αυτά τα σπουδάσατε στις οργανώσεις που ανήκατε ως φοιτήτρια. επαναστατικά λόγια και ταγιέρ Αρμάνι δεν σώζουν τις ιστορικές μας μνήμες και τον πολιτισμό. γιατί η θάλασσα μας είναι ο πολιτισμός μας, γιατί η θάλασσα μας είναι που μας κάνει να διαφέρουμε από τους κεντρο-βόρειους ευρωπαίους.

Διαβάζω το άρθρο της επιτρόπου με θέμα «ψάρια και ψαράδες» στο ειδησεογραφικό portal ski.go και θα ήθελα να παρατηρήσω ύστερα από τη μεστή και αγωνιώδη -θα έλεγα- αναφορά της στην υπεραλίευση, την προστασία των αλιευμάτων και το ευχολόγιο για μια οικολογική αλιεία.

Μα πως θα υπάρξουν όλα αυτά δίχως τρεχαντήρια – Γέτες – γρι-γρι – σκούνες –τράτες - και μικρές βάρκες που κουβαλούν σχεδιασμό χιλιετιών ;

Ας κάνουμε, όμως και μια πρόταση ακόμα στο γεγονός της ύπαρξης περισσότερων των απαιτούμενων πλεούμενων και που λόγω αυτού του γεγονότος προκαλείται υπεραλίευση. Πώς το αντιμετωπίζουν επίσης στη γειτονική Ιταλία? Μετατρέπουν τα σκάφη σε τουριστικά και αναπτύσσουν έναν αξιόλογο αλιευτικό τουρισμό που προσελκύει χιλιάδες τουρίστες και αποδίδει σημαντικά οικονομικά οφέλη.

Στις εικόνες που δημοσιεύτηκαν στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας και που προκαλούν φρίκη μαζί με λύπη και πίκρα, θα ήθελα να αντιπαραβάλλω κάποιες άλλες, όχι φυσικά αυτής της κατηγορίας αλλά της αντίθετης. Πως δηλαδή μπορούν τα ξύλινα πλοιάρια να αποτελέσουν όχι μόνο απλά τουριστικά αξιοθέατα αλλά και δείγματα απαράμιλλης ναυπηγικής.

Οι φωτογραφίες τραβηχτήκαν στο Cesenatico – ψαροχώρι στην Αδριατική βόρεια της Cesena [ Ιταλία]

Θαυμάστε το μικρό λιμάνι….

ευχαριστώ για τη φιλοξενία

ΝΙΚΟΣ   ΚΟΡΜΠΑΣ

α.ρ.χ.ι.τ.ε.κ.τ.ω.ν